Een nieuwe bestemming, een nieuw avontuur

Hallokes,

Maandag startte mijn trip langs de oostkust. Ik moest via Newcastle tot in Port Stephens geraken, maar blijkbaar vertrok die bus uit Sydney pas om 19u. Ik moest mij dus nog een ganse dag weten bezighouden in Sydney. Ik bracht dan maar de laatste papperassen in orde en surfte wat op het net ondermeer om een hele hoop foto's met jullie te delen.

Doordat ik pas om 22u in Newcastle aankwam, was er geen lokale bus meer naar Port Stephens. Dus boekte ik ginder maar een hostel en vertrok de dag erop.

Eenmaal in het hostel aangekomen, kreeg ik een leuke ontvangst van een knappe Hollandse en een Britse. Het hostel was eerder een bungalowpark, met een open keuken en ja, zelfs een zwembadje dat ik meteen uitprobeerde.

's Namiddags deed ik een 3u drurende mountainbiketocht, vergezeld dooe een gids. We reden een national parc in en slingerden langs grintpaden. Hij toonde mij ook alle baaien met hun prachtige stranden. Alweer een toffe gast waar ik goed mee kon babbelen.

's Avonds ging ik naar de zonsondergang kijken op het strand. Te voet daar geraken is quasi onmogelijk, dus moest ik een bus nemen. Maar de volgende bus kwam pas tegen zonsondergang.
Dus lifte ik maar. En wat een geluk had ik, alweer: ik stond er nog geen 10 seconden en de eerste auto die passeerde was meteen bingo. Daarna zag ik vanop het strand een mooie sunset en om terug te keren besloot ik terug een lift te nemen. Ik sprak een Frans koppel aan en het was opnieuw direct prijs.

Woensdag maakte ik een korte wandeling naar een top (160m) die een prachtig uitzicht bood over de natuur, baaien en het water.
's Namiddags stopte ik - op mijn weg terug naar Newcastle - aan het Shark and ray centre, waar je deze dieren kan voederen en zelfs tussen kan zwemmen. Doen!, dacht ik en ik trok een wetsuit aan om mij daarna in het water te begeven. In het begin aaide en voederde ik de kleinere soorten en later trok ik naar een ander bassin om een knuffel te krijgen van een rog, 2m diameter en 300kg zwaar, die volledig op mijn borst lag. Als zwom ik met een 3m-lange haai, die in 1 seconde tot wel 6 liter water kan binnenzuigen. Een haai bijt dus niet altijd naar in zijn prooi, maar kan hem dus ook simpelweg opzuigen.

Na dit uitje trok ik opnieuw de bus op richting Newcastle - volgens mijn bijbel de grootste steenkoolhaven ter wereld - waar ik 6u diende te wachten op mijn nachtbus naar de volgende bestemmig: Port Macquarie. Ik doolde dan met mijn rugzak maar wat door de stad en settelde mij 2u in de Pizzahut.

Op de bus viel ik meteen in slaap en ik werd wakker toen we in Port Macquarie aankwamen. Gelukkig, anders ging ik verder mee noordwaarts.

In het pikdonker stapte ik naar het hostel. Daar aangekomen, niemand te zienze wisten nochtans dat ik om 2u's nachts ging toekomen. Ik zag een deur van een gang die openstond en vervolgens een kamerdeur, eveneens op een kier. Dat moet een hint van hen voor mij zijn dacht ik. Ik zette alles neer en plofte in mijn bed onmiddellijk in slaap.

Toen ik de volgende morgen uit de douche kwam, was het eerste wat ik hoorde: "Oh, it was you". Bleek dat die kamer van een koppel met een zoon was en ik in het bed van die zoon geslapen had. De deur hadden ze laten openstaan, omdat hun zoon op stap was. Iedereen kon er mee lachen en zo heb ik er toch weer een belevenis bij.

Ik huurde die dag een fiets en pedaleerde langs de haven en stranden, via het rainforest centre en de vuurtoren naar het koala hospital. Uniek in de wereld en een plaats waar gewonde of zieke koala's terechtkomen. Voor 50$ kan je er zelfs 1 kopen. Met de fiets moet ik hier nog altijd heel erg nadenken waar ik moet rijden, want ze rijden hier namelijk links. Een hele aanpassing.

's avonds in het hostel was het pizza night, ja weeral pizza, en met 2 Denen, een paar Duitsers en een Britse speelden we Circle Of Death, in het buitenland Kings Cup genoemd. Die 2 Denen waren dezelfde als deze waar ik in de Blue Mountains mee op de kamer lag, toevallig!

Vrijdagmorgen ging ik naar het strand en 's middags ging ik naar een bowling club - niet de typische versie die wij kennen, maar de Britse versie, met halve bollen, eerder schijven - waar je voor 11$ (nog geen 8 euro) kan eten, all you can eat! Er was zodanig veel keuze - krab, biefstuk, kip, gegratineerde bloemkool, frieten, loempia's, alles wat je kan bedenken, inclusief dessert - dat ik een paar dingen heb moeten overslaan. Ik was hiervoor getipt door een local, waarvan ik de tweede nacht zijn bed overnam. Zo is er weer een stevige 'fong' gelegd.

Deze namiddag heb ik de bus genomen, naar mijn volgende bestemming: Coffs Harbour. Ik dacht er makkelijk een hostel te vinden, maar alles is hier uitverkocht omdat er hier veel werkgelegenheid is in de zin van fruitpluk. Mijn eerste twee keuzes waren dus uitverkocht, maar de mensen van het Aussitel bieden mij een bed aan in een opslagruimte ofwel in een double room, als deze tegen vanavond nog niet geboekt is. En dit tegen de normale prijs van een dorm! Again, lucky me! Mijn bed voor morgenavond heb ik wel al vastgelegd in het Aussitel en dit wordt een 8 mixed dorm. Spannend waar ik vannacht terechtkom...

Blue Moutains: Paniek & lessons learned

Hi,

Tijdens het schrijven van dit verhaal, ben ik echt blij dat ik het nog kan vertellen. Het kon ook anders uitgedraaid hebben. Waarom? Dat lees je verderop in dit verhaal.

Vrijdag vertrok ik vroeg uit Sydney richting de Blue Mountains, 2u treinen. Dit National Parc dankt zijn naam aan de vele eucalyptusplanten die zich in de vallei bevinden. Deze zouden een blauwe mist uitschijnen, waardoor de vallei blauw oogt.

Ik ben geen bioloog, maar die planten heb ik niet gezien (het kan ook aan mij liggen), laat staan geroken - eucalyptus heeft toch een opvallende geur. Bijgevolg zag ik ook geen blauwe tint in het landschap, buiten de hemel dan natuurlijk. Is het een fabeltje of niet, je m'en fous.

Ik verbleef in Katoomba en maakte er 's namiddags een wandeling in de omgeving met ondermeer the 3 sisters en de Katoomba falls op mijn pad. The 3 sisters zijn eigenlijk niks meer dan 3 torens die uit de rotsen uitsteken ten gevolge van erosie en de invloed van wind. Het is dé attractie uit de omgeving, maar voor mij niet meer dan 3 rotsen, die ze hebben weten uit te bouwen tot een toeristische trekpleister. Ferm overrated dus. De watervallen waren dan wel weer de moeite.

Ik overnachtte in het YHA hostel en lag op een kamer met een Australiër, maar wel een buitenbeentje. We gingen 's avonds samen gaan eten, alweer pizza, en ik liet hem vertellen. Het was nen babbelaar. Ik liet hem doen en deed soms alsof ik luisterde.

De volgende dag moest er eerst gewassen worden. Na bijna 2 weken mag dat wel eens. Ik was goed voorbereid en had tijdens mama's les alles opgeschreven. Je moet weten dat ik van zijn leven nog gewassen heb, handwas niet meegerekend. Een spannend moment dus. Het was 3$ en voor die prijs besloot ik alles in 1 machine te gooien in plaats van verschillende machines te draaien. Dit bespaart tijd en geld. Wollen kousen, handdoeken, t-shirts, all in 1.
Alles verliep goed en op het eerste zicht lijkt er niks verkleurd of gekrompen, yes! Ik hing buiten alles mooi uit en vertrok daarna naar Wentworth falls, 2 stations van Katoomba. Ik volgde de National Pass trail en je kon een zijsprong maken naar de Vera falls, 2u op en af, hetzelfde pad. Aan het begin van dit pad stond een bordje dat de trail niet altijd even makkelijk te vinden is en dat je zeker niet alleen mocht gaan. Jaja, dat zal wel, ik kan dit wel aan, dacht ik bij mezelf. Het eerste uur verliep alles goed, maar daarna vertroebelde het pad. Ik moest meer en meer zoeken om de weg te vinden en na een tijd besloot ik terug te keren, zonder Vera's watervallen te zien dus.

Maar dan gebeurde het: ik vond de weg echt niet meer terug, waar ik ook ging. In de verste verte niemand om me heen. Ik was ondertussen al een uur aan het zoeken. Op de koop toe begon het nog te regenen; donder, bliksem allemaal vlak boven mijn hoofd. Goed moment om in een bos te zitten dacht ik bij mezelf en mijn kleren hangen nog te drogen in het hostel. Ik besloot om iemand te bellen. Of neen, meteen het noodnummer - 000. Natuurlijk geen bereik.
Ik sloeg in paniek en er flitste vanalles door mijn hoofd:
-probeer rustig te blijven (dat lukte niet)
-in de films beginnen mensen elkaar op te eten om te overleven, maar ik was daar helemaal alleen
-PANIEK
-Zou ik hier moeten overnachten?
-Ik heb een gele T-shirt aan. Dat valt op. Misschien kunnen ze mij hiermee vinden. Maar niemand wist dat ik daar was.
-Wat was het laatste dat ik tegen Silke gezegd had?

Ik kan mij de tijd niet herrinneren dat ik zo in paniek was. Ik besloot mijn verstand te gebruiken en tegen de stroming van het water in terug omhoog te gaan, van steen naar steen springen. De schoenzool van mijn rechterschoen is ondertussen helemaal kapot en ik glijd uit. Tot aan mijn enkels in het water, mijn schoenen doorweekt. GODVERDOEME vloek ik luid, maar niemand kan mij horen. Ik moet ondertussen ook ferm kakken, waarschijnlijk van de angst. Ook dat nog, dacht ik.

Ik blijf verder omhoog klauteren en opeens zie ik een stenen trap. Yes, dacht ik, back on track. Ik volg het pad. Soms denk ik mij te herkennen, maar dan ook weer niet. Ik blijf het pad volgen tot ik een bordje zie. Ik zit blijkbaar op een totaal ander pad. Het kon mij gene zak schelen, ik was al blij dat ik terug op een juiste weg zat. Ik wandel verder en uiteindelijk kom ik iemand tegen, ik zal hem niet snel vergeten: een man met een grijze bolle hoed en een grijs fototoestel. Wat was ik blij dat ik iemand tegenkwam. Blijkbaar was het niet meer zo ver.

Uiteindelijk wandel ik verder naar de watervallen van Wentworth, maar die laat ik letterlijk links liggen. Ik moet nog altijd kakken en mijn sluitspier wordt ferm getraind. Ik ga mij toch weer niet tussen de bomen in het bos mij moeten neerhurken dacht ik. Uiteindelijk haal ik het. Oef!
Ik besluit om terug te keren naar de watervallen en geniet van een verfrissend badje. Het was ondertussen al 17u30.

Vervolgens kom ik een lokale vrouw tegen die hier vroeger als gids fungeerde en ik doe voor het eerst mijn verhaal.Blijkbaar heeft ze vroeger ook zoiets meegemaakt, op dezelfde plaats, ook met Belgen. Wat moet ze nu wel niet denken van de Belgen? Ik zeg haar dat ik mijn lesje wel geleerd heb. "Lessons learned", het deed mij terugdenken aan prof. D'Haeseleer, mijn prof van kernenergie, die dit vele malen gezegd heeft na de kernramp in Fukushima.
De Australische hoopt dat ik het meen en ze zegt dat ze mijn verhaal zal gebruiken voor andere ongelovige Thomassen. Ik vraag haar nog voor een mooie, stevige wandelroute voor de dag erna en vervolgens splitsen onze wegen. Daarna moet ik nog een uur de Charles Darwin walk volgen.
Mama, kzal het niet meer doen.

's Avonds is er in Katoomba Oktoberfest en samen met mijn roommates, den Australiër en 2 Denen, gaab we er op af. 10$ dollar voor een vaas van 1 liter, maar je mag ze achteraf wel houden. Dat geef ik niet, dacht ik, dus pikte er ik maar één. Voor 15$ kreeg je een liter. Ik was verwonderd dat ze dat hier ook deden, maar aan de andere kant zitten er ook veel Duitsers in Australië. En ik wou altijd al eens naar München gaan.

Zondag trok ik naar Blackheath voor de Grand Canyon walk, op aangeven van de Australische vrouw. Een schitterende wandeling, stevig, maar bijlange niet zo belevenisvol als de dag ervoor, gelukkig maar. Ik heb mijn les geleerd en trek van elk plan dat ik tegenkom een foto.

's Avonds ga ik met de trein terug naar Sydney en verblijf er opnieuw in een ander hostel. Morgen, maandag, start mijn trip langs de oostkust pas echt. Een transportdag op de bus, eerst naar Newcastle, met Port Stephens als bestemming.

Een rustige dag dus, waar ik met mijn voeten omhoog zal liggen. Ze verdienen ook rust, want ze hebben een ganse dag in natte schoenen gezeten van de dag ervoor.

Ik heb ondertussen ook afscheid genomen van mijn wandelschoenen. Beide zolen waren kapot. Ik zal ze missen want ze brachten mij o.a. door het Aladaglargebergte in Turkije, naar de top van Col de Bavella in Corsica, Omloop Kluisbergen, de dodentocht en naar de Thorung-La pas in de Anapurna.
Ik besluit om niet onmiddellijk nieuwe te kopen - ik heb ze de eerste weken toch niet nodig -, zodat ik wat meer plaats heb.

Mijn vaas van Oktoberfest heb ik ook moeten achterlaten in het hostel. Ik kan ze moeilijk nog 6 maanden meezeulen. Damn, wat een mooie souvenir zou dat geweest zijn!

Nog een interessant weetje om af te sluiten: jullie draaien de klok een uur terug, in Australië draaiden ze de week voor ik toekwam een uur door, naar het zomeruur. Het tijdsverschil gaat zo van 9u naar 10u. Gelukkig dat ons papa een berichtje gestuurd heeft, of ik zou het nog nooit weten.

Cheers!

Laatste dagen Sydney en daarbuiten

G'day,

Je ziet het op vele plaatsen, een manier om goeiedag te zeggen, maar vraag mij niet waarvoor die G staat.

Sydney heb ik nu bijna helemaal gezien, dus trok ik er op uit, naar het Royal NP, 30 km buiten sydney. Volgens mijn Lonely Planet, mijn bijbel tijdens deze reis, het oudste natuurpark ter wereld na Yellowstone. De trip liep niet helemaal op wieltjes. Ze hadden mij gezegd om vroeg te vertrekken en dat deed ik dan ook. 6u30 opstaan, dat is vroeg voor een toerist.
Het begon met de trein die 25min vertraging had. Maar geen probleem, als je met de NMBS reist, kan je wel wat verdragen. Heel uitzonderlijk deze vertraging hier, want voorts rijden alle treinen hier heel stipt.
Doordat de trein te laat was, miste ik mijn ferry en moest ik weer wachten. Zo arriveerde ik pas meer dan een uur later op de plaats waar ik wou zijn. Ik had op de ferry nog vlug een kaartje kunnen meepakken, want dit zou meer dan nodig blijken.

Ik wandelde eerst langs een asfaltbaan, helemaal niet voorzien voor voetgangers zoals mij, maar het was de enige weg om op een wandelpad te komen. Dat pad was echter heel moeilijk te vinden, doordat er nergens bordjes staan en het groen nu ook aan het dichtgroeien is (het is hier lente).
I.p.v 6 km had ik er al 13. En daar zou het niet bij blijven. Doordat je soms niet zag waar het pad loopt en er geen markeringen aangegeven staan, raakte ik het spoor meer dan eens bijster. Het deed me denken aan de Hunger games, het boek dat ik momenteel aan het lezen ben: rond om rond groen en niemand om je heen. Het is eens wat andere dan het drukke stadscentrum van Sydney. Ik wou eerst het woord 'outback' gebruiken, maar dat zou van weinig respect getuigen van de echte outback van Australië, met Red Centre.

Door de extra kilometers die ik afmaalde moest ik mijn plan constant bijsturen. Ik kwam 2u later aan dan het - al aangepaste - uur dat ik voorzien had. Ik placeerde mij op een terrasje en raakte al snel aan de praat met een moeder en een dochter naast mij, 2 locals. Alweer toffe mensen. Op de koop toe zat er aan mijn andere zijde ook een Belgisch koppel, waar ik ook een hele conversatie mee voerde. Ze adviseerden mij dat je, om goed geld te verdienen, best in de mijnen kan gaan werken, in Western Australia. Wat een ervaring zou dat zijn! We'll see.
Ik stapte daarna verder en tegen het einde van de dag stonden er bijna 30km op de teller.

Donderdag trok ik naar Manly, aan de overkant van Sydneys haven, opnieuw 30min op een ferry. Manly is een stadje buiten Sydney en gekend voor zijn strand en natuur. Ik volgde er de scenic walk, een wandeltocht van 10km. Ik passeerde door een park die de overleden Australische militairen uit alle oorlogen herdenkt, dus ook WW1 en WW2.
Op de wandelroute lag ook een uitkijkpunt waar je de migratieroute van de walvissen kan zien. Deze trekken rond deze periode van het noorden naar de zuidelijk gelegen koudere wateren. Walvissen spotte ik niet, maar ik zag wel dolfijnen.
Opnieuw kwam ik in contact met locals. Een Tasmaans koppel dat hier op vakantie is. Ik vertelde hen over mijn plannen, dat ik in december naar Tasmanië kwam. Ze zouden mij helpen om mijn 6-daagse trektocht voor te bereiden. Ze willen mij misschien zelfs vergezellen omdat ze deze tocht ook nog eens willen doen. Nice!

Door alleen op pad te gaan, kom je veel sneller in contact met de lokale bevolking en leer je heel wat bij over Australië en hoe je het best iets aanpakt. Ik vind dit veel leuker, dan dat je continu met andere backpackers babbelt.

's Avonds trok ik met den Brit op stap. We gingen naar Scruffy Murphy, een Irish pub. En ook de Scary Canary lag op ons pad, zalige namen toch! We kwamen in contact met andere Britten en een Japanner. Die laatste was ver boven zijn theewater en sprak echt élke vrouw op straat aan voor een Hi 5. Echt hilarisch, we hebben ons kapot gelachen met hem. Jammer dat we er geen beelden van hebben.

Daarna trokken we naar IVY, waarschijnlijk de chicste nachtclub van Sydney: 6 verdiepingen met op het bovenste een openluchtzwembad. Plaats voor minstens 3000 man.Echt waanzin!
Op donderdag mag je gratis binnen en alle backpackers gaan er op af. Je hoeft het zelfs niet weten te zijn, gewoon de mensenzee volgen. Onze Aziatische vriend mocht jammer genoeg niet binnen van de security. Het viel net iets te veel op.

Dat het chique was heb ik ondervonden toen ik een pint bestelde: 10 dollars of 7 euro. Ik viel bijna achterover, en dat was niet van den alcohol. Op de koop toe was het nog flutbier ook. Maar het was dan ook het goedkoopste bier dat ze hadden, echt waar! Mijn vorige 'record' stond op 4,5 euro voor een biertje, op een strand in Corsica.

Ik trok het niet te heel lang, want de volgende ochtend vertrok ik uit Sydney. Ik heb het daar nu wel gezien en trek met de trein voor 3 dagen naar de Blue Mountains, 100km van Sydney.

Ik hoop zo snel mogelijk nog heel wat foto's online te gooien, maar dit is niet zo simpel. Ik heb geen laptop of tablet mee en heb dus een desktop nodig. In het vorige hostel ondersteunde de pc geen Flash en de Work&travel company is ook enkel maar overdag open. En dan heb ik echt wel iets anders te doen.

Het valt mij trouwens op dat er heel veel aziaten rondlopen, ik schat 40% van de bevolkig, niet normaal! En onder de backpackers hoor je heel veel Duits praten. Ze zeggen dikwijls "Hollanders, je komt ze overal tegen", maar de Germans zijn niet veel beter.

Zo, 'this was it' zou Michael Jackson gezegd hebben. Tot later!

Op eigen benen

Hi guys,

We zijn ondertussen dinsdag, en na een week Sydney is het tijd om op eigen benen te staan. Het programma van de georganiseerde week zit erop en iedereen gaat nu zijn eigen weg. Ik heb afscheid genomen van de andere Belgen en ben met Emeli, een Deense naar een nieuw hostel gegaan, eveneens in Sydney, maar iets goedkoper. Dat is er ook aan te merken qua accomodatie, maar het valt best mee. Het vorige was eerder een hotel in vergelijking met waar ik nu zit.

Billesh, de Britse jongen zie ik ook niet meer. Hij draait met de wind, je kan er niet op voortgaan. Hij is ook nog in Sydney dus misschien spreken we wel nog eens af.

Vrijdagavond tijdens de kroegentocht, kwamen we in contact met 2 Britse bouwvakkers die hier voor 5 jaar zullen werken. Toffe mannen, maar na een tijdje moesten ze ons verlaten. Ze werden buitengesmeten door de security. Ze waren wat ver geschoten, maar totaal niet lastig, integendeel. Ja, hier lachen ze er niet mee. Overal security, zelfs in gewone bars. En je moet ook overal je paspoort tonen. De gedisciplineerde cultuur komt hier terug naar boven.

Zaterdag waren we vrij en ik trok op mn ukkie de stad in om hem verder te ontdekken. Ik ging naar de Wild Life Zoo en Madame Tussauds. Echt indrukwekkend deze laatste. Soms twijfelde ik echt of de persoon die voor mij stond een echte of een fake persoon was, want ik ken hier natuurlijk ook niet alles BA's. Verder liep ik Obama en de dalai lama tegen het lijf. Zelfs Nelson Mandela was nog in voor een babbel.
Daarna wandelde ik verder; ondermeer over de Harbour Bridge, best een lange brug om te voet te doen, naar het eveneens bekende Luna Park dat er vlak naast lag. Ook het Ian Thorpe Aquatic Centre (levende legende en topzwemmer op de 50 en 100m vrije slag) , The Rocks en de botanic garden, waar een trouw aan de gang was, lagen op mijn weg.

Zondag gingen we terug naar Bondi beach en dat heb ik geweten. Heel zonnig weer, maar niet superwarm. Toch zag ik er 's avonds uit als een kreeft, hoewel ik mij elk uur ingesmeerd heb. Diezelfde avond liep ik, terug in Sydney, een meisje uit Oostrozebeke tegen het lijf. Hoe groot is die kans, in een wereldstad als Sydney? Ik kende haar van zien van op de lagere school, maar ook niet meer dan dat.

Maandag was de verhuisdag en 's namiddags ging ik naar het Powerhouse museum, een beetje vergelijkbaar met Technopolis, maar iets geavanceerder. Ook een heel groot doolhof waar je als ingenieur wel een aantal uurtjes kan in ronddwalen.

Vandaag, dinsdag, stond een bezoek aan het olympisch park gepland, de plaats waar de legendarische 400m-loopster Cathy Freeman de olympische vlam ontstak. Deze site werd in 2000 door de helft van de wereld in het oog gehouden; een must see voor een sportaholic als mij. Het waren de eerste Spelen die ik als 10-jarig jongentje intensief volgde (van Atlanta 1996 herinner ik maar een paar vage fragmenten zolas Fredje Deburggraeve die goud won op de 100m schoolslag in 1:00:60 - ik had er een poster van op mijn kamer hangen - en natuurlijk Gella en Ulla in het judo).

Opnieuw trok ik alleen op pad. De mensen die mij een beetje kennen weten dat ik dat helemaal niet erg vind. Integendeel, ik geniet van mijn vrijheid. Zo kan ik gaan en staan waar ik wil en hoef ik met niemand rekening te houden.
Op de site volg ik de stadium tour, waar vandaag de dag nog 5 sporten, waaronder voetbal met de Socceroos, en concerten doorgaan. Blijkbaar is er vandaag niet veel volk geïnteresseerd, want ik ben de enige. Ik krijg dus een private tour van de gids, lucky me.
Daarna bezoek ik nog enkele andere stadions, zoals het tennis, hockey, aquatics en sports centre. In tegenstelling tot Beijing 2008, worden deze arena's nog steeds gebruikt en waren ze vooraf al voorzien op multifunctionaliteit en om de capaciteit nadien te reduceren.

Eens dit gedaan, trok ik met de trein terug naar Sydney city waar ik het aquarium bezocht, vlak naast Madame Tussauds, en even indrukwekkend. Haaien, roggen, kreeften, krabben, andere vissen... Je hebt ze in alle kleuren, vormen en groottes.

Nu ik alles zelf moet betalen, besef ik pas hoe duur het leven is: eten en drinken, overnachting, tripjes, andere uitgaven, etc. Maar we hebben in België vele uren gewerkt, dus ik kan nog wel een paar maanden verder, no worries. Ik laat niets na om mee te nemen en laat het geld rollen.

Tot slot nog een quizvraagje voor de quizers onder ons: Hoeveel medailles behaalde België op de Olympische Spelen van Sydney 2000, en wie waren dat. Tip: er zat geen enkele gouden medaille bij. (Ik wist het ook niet meer)

Sydney week 1

Hi man, how're you doing?

Het is een zin die iedereen tegen je zegt, zelfs wanneer je hen voor het eerst ontmoet. Iedereen is hier heel open en vriendelijk. Het bevestigt alleen maar het beeld dat ik al had van de Aussies: gedisciplineerd, maar toch heel relaxed en altijd positief ingesteld. Daar kunnen wij Belgen zeker nog een puntje aan zuigen.

Ondertussen zijn we woensdag wijn gaan proeven in een drietal wijnhuizen in Hunter Valley. Leuk en lekker, maar op een duur hadden we het ook wel gehad. De vermoeidheid en jetlag begon door te wegen en op de bus werd er duchtig bijgeslapen. De gids was een zalige kerel; hij wist ons veel bij te brengen over Australië en maakte ons op tijd wakker om kangoeroes te spotten. Opeens, zomaar tussen de velden stonden ze daar, een ganse groep. De eerste, maar zeker niet de laatste die we hier zullen zien.

Donderdag hebben we, met 2 dagen vertraging, dan toch de harbour cruise gedaan. We zagen onder andere de, door iedereen welbekende, harbour bridge en het opera house van op het water. We cruisden vervolgens verder naar het Sydney Harbour NP voor een wandeling. 's namiddags waren we vrij en activeerde ik mijn Australische rekening. Vervolgens trokken we met zijn vijven naar het welbekende Bondi Beach, het legendarische strand van de tv-serie Bondi resue. De dames wilden maar al te graag op de foto met de lifeguards. Blijkbaar zijn het dezelfde als in de serie, geen flauw idee. Opa zou zeggen: "K ken der niks van". Dit was voor mij hier duidelijk het geval. Buiten het gekende strand is er hier niks speciaals te zien. Het was trouwens de eerste goede dag hier in Australië. De zon aanwezig, maar het was nog niet zweterig weer. Toch waren er al een paar rood aangelopen. Ikzelf ook een klein beetje.

Vrijdag trokken we er op uit om te gaan surfen, op het strand van 7 miles. We zagen daar welgeteld maar 1 persoon, en dat was maar goed ook. Zo konden we in niemand zijn weg surfen en kon er ons tegelijk niemand uitlachen met onze evenwichtskunsten. Na een treinrit van 3u30min kwamen we aan aan het strand om uiteindelijk 2u30min te leren surfen. Dat is niet de moeite zullen de meesten misschien denken (ik ook), maar niks was minder waar. Op het strand was het ijskoud door de wind, maar in het water viel dit best mee. Na heel wat uitleg en stuntelwerk, slaagde er ik toch een paar keee in om een tijdje overeind te blijven op mijn plank, wat al een hele prestatie was. Toen ik het een beetje onder de knie kreeg, zat de sessie er jammer genoeg al op. Ik heb de smaak te pakken en misschien volg ik verder op mijn trip nog wel een paar extra lessen. Als je in Australië geweest bent, moet je toch op zijn minst een paar dagen gesurfd hebben é.

Vanavond is er een kroegentocht gepland en zaterdag is een relatief rustige dag, met enkel een bezoek aan het Wild life center op het programma. Zondag gaan we dan terug naar Bondi beach voor een BBQ op het strand. Awesome!

Ondertussen begin ik hier meer en meer mijn draai te vinden. Eerlijk: Toen ik vertrok naar Australië was het met een heel klein hartje: Waar ga ik terecht komen?, hoe zal ik dit en dat doen?, wat als... Maar ik wou het niet laten merken aan ons mama, papa, Elke en Silke, om hen toch maar een beetje op hun gemak te stellen.

Vanaf komende maandag is het gedaan met het georganiseerd programma en zijn we op onszelf aangewezen. But, don't worry. It will be ok. Ondertussen heb ik al heel wat nieuwe mensen leren kennen: Amerikaanse meisjes, een paar Fransen, een Deense, andere Belgen en een Brit. Zaterdag ga ik met laatstgenoemde op zoek naar een ander hostel in Sydney voor nog een dag of 4. Door nieuwe mensen te ontmoeten, vang je links en rechts iets op.

Er is hier begin december een heel groot en blijkbaar wereldbekend electronic dance festval: Stereosonic. Het is een festival die in 5 steden in Australië doorgaat, met grote namen als Calvin Harris, Tiësto en skrillex. Ik hoor hier en daar wel een paar mensen die zouden gaan, en zelf wil ik ook wel gaan. Misschien in Melbourne, dat zou het best passen in de planning. Maar, on va voir, zou een Fransman zeggen.

Om af te sluiten, moest ik nog een speciale vermelding doen voor Maxime: Maxime, speciaal voor jou heb ik een foto getrokken van een karaokebar. Ik moest onmiddellijk aan jou (en de mensen van Canada) denken. Misschien gaan we nog eens een liedje gaan zingen ;).

En om af te sluiten nog een weetje: hier hebben ze ook IPA, je weet wel dat o zo lekkere biertje van in Canada (sarcasme troef). Dat is blijkbaar de afkorting van Indian Pale Ale.

Voila, dat was het voor vandaag. Tot later!

Aankomst in Sydney

Hallokes, We zitten ondertussen in Sydney, maar dat verliep niet zonder slag of stoot. Op de vlucht naar Abu Dhabi zat links van mij een dikke moslima, die duidelijk met 1 zitje niet genoeg had, dus besloot ze ook maar een beetje plaats van die magere stylo naast haar in te palmen. Op de koop toe, ze had hem nog geen 10 seconden op haar bankje staan, slaagde ze er in om haar warme thee om te gooien, recht op mijn broek. Dat het heet was, heb ik ondervonden. Aan mijn andere zijde was het net het tegenoverstelde: een vriendelijke Indiër die in toronto (VS) werkt en die voor een weekje naar Mumbai overvloog voor zn familie, echt een homme sympa. Op de tweede vlucht zat ik naast een opgetutte schminkpop. Het was een Ierse, en ze was al meer dan 20 keer in Australie geweest. Haar schmink maskeerde duidelijk haar leeftijd. Toen we bijna in Australië aankwamen hoorde ik ergens Nederlands praten op het vliegtuig. Ik stapte op het vijfkoppige groepje af en het bleken ook jongeren te zijn die met dezelfde organisatie als mij naar Australië trokken. Net toen ik me bijna realiseerde dat we zouden landen aan de andere kant van de aardbol, kwam er een bericht van de piloot. Bleek dat er stormweer was in Sydney, waardoor we daar niet konden landen. Dus vlogen we maar naar Melbourne. Van een 'binnenkomer' gesproken. Daar stonden we 45 minuten aan de grond, om bij te tanken, terwijl we aan boord moesten blijven. Daarna was het nog een uurtje vliegen om uiteindelijk toch in Sydney te kunnen landen. Daar aangekomen raakten we, veel vlugger dan gedacht, door de controle. Ik verwachtte me aan heel strenge ondervragingen uit de verhalen die ik vooraf gehoord had, maar dat bleek helemaal niet te kloppen, al een chance. Vervolgens zou er ons een shuttle bus staan opwachten aan de luchthaven, maar we waren veel te laat aangekomen, dus geen spoor van het busje. Dus namen we met zijn zessen maar een taxi naar ons hostel. Om 24u lokale tijd arriveerden we uiteindelijk aan ons hostel. Na alle administratieve formaliteiten, het was ondertussen 00u45, besloten we alles snel door te spoelen met een frisse pint in de lokale bar. 's Anderendaags wachtte ons een drukke dag. Normaal zouden we de harbour cruise doen, maar door het nog altijd onzekere weer, werd dit gecancelled. In de plaats daarvan stond er een ganse infosessie gepland in de voormiddag i.v.m. papierwerk: bankrekening, tax file number, een job vinden, reisinfo, SIM-kaart activeren en gans de reutemeteut. 's Middags aten we in de Central Tower, een toren die boven alles en iedereen van de stad uitsteekt en op de koop toe nog eens ronddraait. En dat bij een buffet a volonté, wauw. Ik zag o.a. het olympisch stadion van 2000, de Harbour bridge en het opera house. Het begint nu stilletjesaan door te dringen dat we in Aussieland zitten. 's Namiddags wandelden we naar de Harbour Bridge en het opera house. Lang konden we daar niet blijven, want er werd opnieuw storm voorspeld. Daarom ging ik maar naar de work and travel company (WTC) met een aantal reisvragen. Werken zal nog niet voor direct zijn. Daarna wou ik nog mijn Australische bankrekening activeren, maar dat bleek om 16u al te sluiten. Niet gelukt dus. Dan zijn we maar naar de bar van het hostel gegaan, want het was happy hour. Gold bier, bijna even goed als de naam doet vermoeden. Woensdag gaan we wijn proeven in Hunter valley, donderdag de harbour cruise op het water als het weer het toelaat en vrijdag leren surfen op Bondi beach, onder sommigen wel bekend van vele Australische televisieseries. Vanag volgende maandag zijn we op onszelf aangewezen, zowel qua eten, overnachting en planning. Ik denk er sterk aan om dan naar het olympisch dorp te gaan, alsook de Blue mountains en het Royal NP. Van hieruit slaapwel, voor jullie goedemiddag en tot de volgende!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Nico