Hallokes,

Na mijn Whitsundays trip moest het allemaal snel gaan, want mijn vliegtuig richting Tasmanie was al geboekt. Ik moest dus keuzes maken wat ik wel en niet zou doen, en dit zo efficient mogelijk.

Van Airlie Beach nam ik 's avonds laat de bus richting Townsville. Ik verbleef er 1 nacht in een hostel en had er de goedkoopste kamer geboekt. En dat was er duidelijk aan te merken: Snikheet, want er was geen airco in die kamer en ook nog eens langs de straatkant waar langs de overkant van de straat een bar is. De muziek stond er heel luid want het was zaterdagavond.

Ondanks de weinige uren slaap, nam ik 's anderendaags de ferry richting Magnetic Island, Maggie voor de Australiers. Ik was op mijn sletsen en wou naar de andere kant van het eiland wandelen. Oh, wat heb ik mij dat beklaagd: halverwege mijn wandeling brak 1 van mijn slippers, waardoor hij ondraagbaar was geworden. Ik moest dus verder op blote voeten, want ik had geen ander schoeisel bij mij. Op de onverharde wandelpaden was dit nog enigszins doenbaar, maar op het asfalt was dit gewoonweg onmogelijk. Het asfalt was heel ruw en daarnaast nog eens ontzettend warm. Ik moest dus een lift zien te versieren.

Ik zette mij aan een buskotje en na een paar minuten passeerde het Deense meisje dat ik in Agnes Water had leren kennen. Ze had samen met enkele andere gasten een auto gehuurd: een Topless car of ne cabrio zoals ze bij ons zeggen. Oh wat was ik dankbaar dat ik met haar meekon en dat ze net op dat moment voorbij kwam gesneld.

Eenmaal aan de andere kant van het eiland kocht ik mij onmiddellijk een nieuw paar teenslippers. Daarna ging ik met hen naar een sanctuary, waar we allerlei dieren konden vasthouden.

's Avonds wandelde ik terug richting de ferry, maar op mijn weg terug werd ik aangesproken door een voorbijrijdende auto: "Do you want a lift". Ik zei eerst dat het niet nodig was, maar stapte uiteindelijk toch in. Bleek het wel geen Belgisch koppel te zijn zeker, samen met 2 Hollandse blondines - 2 zotte dozen -. Van toeval gesproken. Er zijn hier al niet veel Belgen in Australie en dan stopt er net een Belgisch koppel voor me.

Ik vergezelde hen en samen gingen we naar de zonsondergang gaan kijken. Daarna voerden ze me terug naar de ferryplaats. Daar nam ik de boot terug naar het vasteland, Townsville, om dan de nachtbus te nemen richting Cairns.

Om 5u30 in de morgen kwam ik aan in Cairns en een uur later vertrok ik al op tweedaagse naar Daintree Forest. Dat is een tropisch regenwoud, nog een eind boven Cairns en eveneens Aboriginalland.

Daar kwam ik opnieuw een Belg tegen. Hij was bijna op het einde van zijn 12 maanden durende trip en vertelde dat hij tussendoor nergens heeft hoeven te werken, toch niet officieel. Ik vroeg hem hoe hij dat gedaan heeft en hij vertelde mij dat hij alles gelift heeft en altijd bij gezinnen sliep (in ruil voor kleine karweitjes in de tuin en zo) of in zijn tent. Hij leefde dus heel basic en hoefde dus nooit geld uit te geven aan transport of overnachting. Ik zou het alvast niet kunnen voor zo lang!

Na 2 dagen in het regenwoud arriveerde ik 's avonds terug in Cairns, een party city. Ik verbleef in Gilligan's, het gekendste hostel van Cairns. Het wordt ook wel de G-spot genoemd, omdat er daar van alles te beleven valt: Een eigen nachtclub, zwembad, fitness, etc. 's Avonds ging ik uit, vergezeld door een ganse groep Britten. We speelden ondermeer bierpong en trokken daarna nog naar een club.

Daags nadien had ik mijn bungee jump. Met kleine oogjes vertrok ik ernaartoe. Ik keek eerst eens hoe anderen het deden, alvorens het mijn toer was. Pas als ik de trappen op ging, realiseerde ikmij wat er me te wachten stond.Het leek een oneindig lange weg langs de trappen, waar je ontzettend veel tijd had om na te denken. Niet gezond.

Eenmaal klaar prepareerden ze alles voor mijn sprong. Voor mij had ik een prachtiguitzicht op de oceaan, maar toen ik echt naar beneden keek - waar ik naartoe moest springen - blokkeerde ik volledig. Onder mij was eenvijver, maar die zag er vanop 50m hoogte maar heel klein uit. Ook deterrasstoeltjes enparasollen die daar benenden stonden, zagen er heel mini uit.

Na heel wat nadenken en talmen liet ik mij uiteindelijk toch naar beneden vallen, het was zelfs niet eens springen. Wat een ongelooflijk raar gevoel! Dag moeder! ik dacht dat ik doodging! Mijn handen gingen het water in, de rest niet. Je raakt dus als het ware de grond.

Na een vijftal keer op en neer bengelen, ondersteboven hangend,werd ik aan mijn voeten losgemaakt. Ikmoest toch nog efkes bekomen.

Al bij al ben ik blij dat ik het gedaan heb, ik weet nu wat het is. Als er nog een volgende keer komt, weet ik nu waar ik mij aan kan verwachten en zal ik misschien minder tijd nodig hebben. Hoewel, dat zeg ik nu, tot op het moment zelf.

Die avond vertrok ik alweer uit Cairns. Ik had bijlange nog niet alles gezien, maar de volgende ochtend moest ik al mijn vlucht hebben. Deze periode sinds Airlie Beach was dan ook maar enkele dagen, maar wel heel intens. In Cairns was het qua klimaat wel uitzonderlijk: Warm, maar vooral heel vochtig. 's Ochtends in de schaduw zittend, niks doend, begon je al spontaan te transpireren. Gewoon omdat het er zo vochtig is. Ik slaagde er zelfs niet in om mijn natte handdoek te drogen.

Mijn vlucht naar Launceston, met tussenstop in Melbourne, was om 6u30 in de morgen, dus had ik die nacht geen overnachting geboekt in een hostel, om dat het me niet de moeite leek.

Ik dacht om mij in de luchthaven te leggen, maar dat viel effen tegen. Wat ik niet wist, was dat de luchthaven sloot van middernacht tot 3u 's morgens. Ik moest mij dus buiten leggen op een bank, met al mijn bagage. Uiteindelijk viel dit nog wel mee, want 's nachts bleef het continu meer dan 20 graden.

Tijden het inchecken moest iedereen in een lange rij gaan staan en werd ieders handbagage elk op toer gewogen. Het gewicht mocht niet meer dan 7 kg wegen, dat wist ik van tevoren. Ik had wel niet gedacht dat ze dit effectief gingen controleren, nog nooit meegemaakt.

Op de vlucht zat ik - opnieuw heel toevallig - naast 2 Britse meisjes waar ik de avond voordien mee uitgegaan was. Zij gingen in Melbourne verblijven. Toen we in Melbourne aankwamen viel hun mond open van verbazing: regen en slechts 17 graden. Is this Melbourne, dachten ze.

Ik had ondertussen andere zorgen. Bij mijn overstap in Melbourne had ik normaal 1u50 tijd om over te stappen, maar de vlucht had 45 minuten vertraging. Geen probleem denk je dan, ware het niet dat ik eerst mijn bagage moest gaan ophalen alvorens opnieuw te kunnen inchecken voor mijn vlucht naar Tasmanie.

En het duurde een hele poos alvorens de bagage kwam. Ik had nog 15 minuten voor het boarden begon, en ik had nog niet eens mijn bagage, laat staan dat ik ingecheckt was. Ik rende dus bliksemsnel naar de incheckbalie en vertelde het probleem. Ik kreeg van hen nog 10 minuten om te wachten op mijn bagage en indien het niet op tijd toekwam, zouden ze het welmet de volgende vlucht meesturen. Maar daar was ik helemaar niet gerust in. Daags nadien begon ik namelijk al aan de zesdaagse Overland Track, een trektocht.

Op het laatste moment kwam mijn bagage dan toch en was ik net op tijd om in te checken. Uiteindelijk toch: eind goed, al goed!