Hi man, how're you doing?

Het is een zin die iedereen tegen je zegt, zelfs wanneer je hen voor het eerst ontmoet. Iedereen is hier heel open en vriendelijk. Het bevestigt alleen maar het beeld dat ik al had van de Aussies: gedisciplineerd, maar toch heel relaxed en altijd positief ingesteld. Daar kunnen wij Belgen zeker nog een puntje aan zuigen.

Ondertussen zijn we woensdag wijn gaan proeven in een drietal wijnhuizen in Hunter Valley. Leuk en lekker, maar op een duur hadden we het ook wel gehad. De vermoeidheid en jetlag begon door te wegen en op de bus werd er duchtig bijgeslapen. De gids was een zalige kerel; hij wist ons veel bij te brengen over Australië en maakte ons op tijd wakker om kangoeroes te spotten. Opeens, zomaar tussen de velden stonden ze daar, een ganse groep. De eerste, maar zeker niet de laatste die we hier zullen zien.

Donderdag hebben we, met 2 dagen vertraging, dan toch de harbour cruise gedaan. We zagen onder andere de, door iedereen welbekende, harbour bridge en het opera house van op het water. We cruisden vervolgens verder naar het Sydney Harbour NP voor een wandeling. 's namiddags waren we vrij en activeerde ik mijn Australische rekening. Vervolgens trokken we met zijn vijven naar het welbekende Bondi Beach, het legendarische strand van de tv-serie Bondi resue. De dames wilden maar al te graag op de foto met de lifeguards. Blijkbaar zijn het dezelfde als in de serie, geen flauw idee. Opa zou zeggen: "K ken der niks van". Dit was voor mij hier duidelijk het geval. Buiten het gekende strand is er hier niks speciaals te zien. Het was trouwens de eerste goede dag hier in Australië. De zon aanwezig, maar het was nog niet zweterig weer. Toch waren er al een paar rood aangelopen. Ikzelf ook een klein beetje.

Vrijdag trokken we er op uit om te gaan surfen, op het strand van 7 miles. We zagen daar welgeteld maar 1 persoon, en dat was maar goed ook. Zo konden we in niemand zijn weg surfen en kon er ons tegelijk niemand uitlachen met onze evenwichtskunsten. Na een treinrit van 3u30min kwamen we aan aan het strand om uiteindelijk 2u30min te leren surfen. Dat is niet de moeite zullen de meesten misschien denken (ik ook), maar niks was minder waar. Op het strand was het ijskoud door de wind, maar in het water viel dit best mee. Na heel wat uitleg en stuntelwerk, slaagde er ik toch een paar keee in om een tijdje overeind te blijven op mijn plank, wat al een hele prestatie was. Toen ik het een beetje onder de knie kreeg, zat de sessie er jammer genoeg al op. Ik heb de smaak te pakken en misschien volg ik verder op mijn trip nog wel een paar extra lessen. Als je in Australië geweest bent, moet je toch op zijn minst een paar dagen gesurfd hebben é.

Vanavond is er een kroegentocht gepland en zaterdag is een relatief rustige dag, met enkel een bezoek aan het Wild life center op het programma. Zondag gaan we dan terug naar Bondi beach voor een BBQ op het strand. Awesome!

Ondertussen begin ik hier meer en meer mijn draai te vinden. Eerlijk: Toen ik vertrok naar Australië was het met een heel klein hartje: Waar ga ik terecht komen?, hoe zal ik dit en dat doen?, wat als... Maar ik wou het niet laten merken aan ons mama, papa, Elke en Silke, om hen toch maar een beetje op hun gemak te stellen.

Vanaf komende maandag is het gedaan met het georganiseerd programma en zijn we op onszelf aangewezen. But, don't worry. It will be ok. Ondertussen heb ik al heel wat nieuwe mensen leren kennen: Amerikaanse meisjes, een paar Fransen, een Deense, andere Belgen en een Brit. Zaterdag ga ik met laatstgenoemde op zoek naar een ander hostel in Sydney voor nog een dag of 4. Door nieuwe mensen te ontmoeten, vang je links en rechts iets op.

Er is hier begin december een heel groot en blijkbaar wereldbekend electronic dance festval: Stereosonic. Het is een festival die in 5 steden in Australië doorgaat, met grote namen als Calvin Harris, Tiësto en skrillex. Ik hoor hier en daar wel een paar mensen die zouden gaan, en zelf wil ik ook wel gaan. Misschien in Melbourne, dat zou het best passen in de planning. Maar, on va voir, zou een Fransman zeggen.

Om af te sluiten, moest ik nog een speciale vermelding doen voor Maxime: Maxime, speciaal voor jou heb ik een foto getrokken van een karaokebar. Ik moest onmiddellijk aan jou (en de mensen van Canada) denken. Misschien gaan we nog eens een liedje gaan zingen ;).

En om af te sluiten nog een weetje: hier hebben ze ook IPA, je weet wel dat o zo lekkere biertje van in Canada (sarcasme troef). Dat is blijkbaar de afkorting van Indian Pale Ale.

Voila, dat was het voor vandaag. Tot later!