Buongiorno,

In international gezelschap (een Brit, een Italiaan en een Française) verlieten we Perth met als bestemming Darwin. Lawrence, de Brit, had een Toyoto 4x4, een echte machine van meer dan 2,5 ton.

Onze eerste nacht brachten we door op een fantastisch plekje: in de duinen, op 100m van het strand en in de verste verte niemand te horen of te zien. De plaats was dan ook enkel via een 4 wheel drive track bereikbaar. We kaartten en dronken pintjes, zalig!

De volgende morgen waren we niet langer alleen, want toen we wakker werden, stonden er koeien rond onze tent.

Wat later kregen we het gezelschap van nog 2 andere auto's waar we een paar dagen mee zouden doorbrengen, waardoor de teller op 10 personen kwam te staan.

We deden sandboarden, wat je kan vergelijken met snowboarden maar dan van zandduinen, en cruisten met the beast door de duinen, zalig!

Een andere dag trokken we naar Hutt-river, een 'ministaatje' dat zich had wisten af te scheiden van Australia, maar eigenlijk maar uit 1 farm bestaat.

Lang geleden zou er blijkbaar een regel geweest zijn in Australië waarbij je maar een beperkt aan hectare mocht hebben om - ik dacht - hooi mee te produceren. De farm had meer land en ging uiteraard niet akkoord en vroeg onafhankelijkheid aan.

Daardoor is er nu in het gigantische Australië een pittoresk lapje grond dat niet Australië is.

Ze hebben hun eigen leider (de vader), een eigen kerk, een eigen munteenheid en een eigen overheidskantoor, dat tevens dienst doet als postkantoor en waarschijnlijk nog zo veel meer. Maar als bewijs hebben we toch een stempel gekregen in ons paspoortboekje. Dat was eigenlijk de enige reden waarvoor we kwamen.

Vervolgens trokken we verder noordwaarts langs de westkust. We kampeerden op zalige plekjes waar niemand te bespeuren was, maakten een kampvuur waar we konden en hadden een vislijn gekocht om te vissen. Maar dat laatste was helaas zonder resultaat.

Gedurende de ganse trip sliepen we bijna altijd op free camping spots en soms ook op rustplaatsen langs de highway, want er was gewoonweg niks anders. Je kon soms uren rijden zonder ook maar een ander voertuig tegen te komen, maar de uitzichten waren schitterend. Soms kon je echt 10 km ver voor je uit zien. Eens had ik op de GPS staan: sla rechtsaf na 215 km! In België zou je dan al in een ander land zitten.

We reden langs de Ningaloo Reef, vergelijkbaar met de Great Barrier Reef langs de oostkust. De rif was soms maar 100 m weg van de kust en we stopten ondermeer in Shark Bay, Coral Bay en Monkey Mia. Op die laatste plaats kun je talloze dolfijnen spotten vanop het strand, omdat ze maar 20 m ver in de oceaan zwommen. Ons Elke zou zich hier amuseren!

Het water langs de rif is ontzettend helder en we zagen ook een mantaray. Verderop zagen we blowholes, eigenlijk een soort van geisers waar het water geleidelijk aan opgeslorpt wordt en de druk opgebouwd wordt, om vervolgens meters hoog uit te spuiten.

In Exmouth kwamen we toe op een camping waar 10 dagen voordien de cycloon Olwen lelijk huisgehouden had. De ravage was nog duidelijk te zien met ondermeer uitgerukte elektriciteitspalen. Ondertussen was er in Darwin ook de cycloon Natan die landinwaarts onze richting zou uitkomen. Ook dat moesten we in het oog houden, maar deze zouden we uiteindelijk nooit tegenkomen.

Op dezelfde camping hadden er 4 Aussies een meer dan 2 m lange bullshark gevangen en omdat het voor hen veel te veel was om allemaal alleen op te eten, kregen ook wij een grote portie haai om te eten. Een free meal dat we bereiden op de barbie (English slang voor BBQ).

Hoe verder we noordwaarts cruisden, hoe warmer en vochtiger het werd en hoe meer we ons in de outback waanden. Af en toe sliep ik gewoon onder de blote sterrenhemel en het zicht boven mij was schitterend. Alles was heel basic, soms hadden we voor dagen geen douche en veel mensen kwamen we ook niet tegen. Heel wat anders dus dan de overtoeristische oostkust, geef mij maar de westkust.

We gingen ook eens een namiddag surfen, eerste keer opnieuw sinds 4 maanden. We waren opnieuw op een strand met bijna niemand anders. Maar de mensen die er waren zeiden ons wel dat er haaien aanwezig konden zijn. Ze vertelden er ook bij dat er meer verkeersongevallen zijn dan shark attacks, maar dat overtuigde ons niet. Met een bang hartje trokken we het water in, maar uiteindelijk zouden we enkel een gigantische ±80 jaar oude schildpad zien.

Door de vele kilometers moesten we af en toe ook eens in het donker rijden, iets wat Australiërs absoluut proberen te vermijden vanwege the wildlife. En 1 keer hebben we dat bijna aan den lijve mogen ondervinden. Ik was aan het stuur, 100 km/u aan het cruisen, toen er plotseling in het pikkedonker - uiteraard geen straatverlichting - een koe in het midden van de weg stond. Ik zag de koe misschien van op 100 m, maar denk nu niet dat die koe uit de weg zal gaan. Uiteindelijk kon ik net voldoende remmen en rond haar heen gaan.

Na anderhalve week trokken we naar Karijini NP. Een schitterend stukje natuur met schitterende roodbruine rotsen (zoals in Alice Springs)en prachtige gorges waar je in kon wandelen met pools waar je in kon zwemmen. "Ah, belissimo", zei onze spaghetti dan ook vaak.

Op de camping speelden we een avond ook eens Monopoly. Man, wat was dat lang geleden!

Daarna trokken we verder naar Port Hedland, een mijndorp, waar niks te doen was. Maar wij moesten er toch onze tenten opslaan. Via de app Wikicamps vonden we een free camping spot, echt in the middle of nowhere. Op de koop toe was er ook nog gratis wifi, on-ge-loof-lijk!

Port Hedland was juist een stop op weg naar The Kimberleys. Een prachtig stuk natuur, groter dan de Benelux. Van november tot en met april is het ontoegankelijk vanwege the wet season, maar wij hadden geluk dat het open was, want dit jaar zou het niet zo veel geregend hebben.

Doorheen The Kimberleys loopt de legendarische Gibb River Road, oftewel The Gibb of GRR zoals de Aussies het noemen, die Derby met Kununurra - 700 km verder - verbindt. Het is de enige weg daar en deze bestaat dan nog enkel uit gravel en soms simpelweg stenen. De route is enkel met een heel goede 4x4 toegankelijk, dus andere auto's zagen we daar niet.

Sommige stukken van de Gibb waren nog gesloten vanwege overstromingen, dus moesten we goed plannen.

We verbleven er een week en hadden ook voor zo lang voedsel mee, want veel is er daar niet. We droegen ook jerrycans met diesel mee. Als je daar een breakdown hebt aan je voertuig heb je pas echt een probleem. Er is niks van signaal en je moet wachten tegen dat er toevallig een ander voertuig passeert om je op te pikken, wat soms dagen kan duren. Je zag dan ook heel wat gecrashte voertuigen die daar gewoonweg achtergelaten worden, omdat het simpelweg veel te veel kost om hen daar weg te halen.

Gelukkig waren wij niet in dat geval, maar twee maal dacht ik toch dat we het zitten hadden. Uiteindelijk was het ergste dat ons overkwam een losgekomen bodemplaat - die de ophanging afschermt - die sleepte en overplooide. Klein bier dus.

Onze eerste avond daar zullen ee niet snel vergeten: het kwam heel snel donker en opeens begon het gigantisch te regenen. We waren op zoek naar een camp spot, maar vonden niks. Hoe verder we reden, hoe dichter we bij het onweer kwamen, tot we er te midden inzaten. Elke 5 seconde zagen we gigantische bliksemflitsen en zo'n onweer had ik nog nooit geweten. We besloten verder te rijden, maar onze wagen begon langs alle kanten te slippen, hoewel we maar 30 km/u reden. In de verte zagen we het begin van een bosbrand, ontstaan door de bliksem en rotsen die uit een gebliksemd werden.

Uiteindelijk vonden we toch een veilig plekje.

Langs de GRR zijn heel wat sidetracks die je naar gorges en watervallen leidden.

We wandelden dan ook veel en zwommen waar we konden in pools langs de tracks. Op het einde bevond zich dan meestal een waterval, wat we konden beschouwen als onze douche, want meer hadden we niet.

We moesten wel opletten voor krokodillen, want de kans dat ze aanwezig waren bestond. Uitkijken dus waar je gaat zwemmen! We legden ons ook in ondiepe stromingen en hadden zo een gratis hydromassage.

Een toilet was er ook niet te bespeuren - dus het was allemaal in de bushes -, laat staan een wasmachine. Maar mijn kleren moesten gewassen worden. Dus deed ik maar een handwas op de rotsen, aan de rivier, op Aboriginalgrond, niemand te zien of te horen om je heen. Echt een moment om te koesteren. Nooit eerder genoot ik zo om de was te doen!

Om 6u werden we wakker in onze tent van het zonlicht en het was heel warm, net een broedplaats voor kippen.

We sliepen op kidsmatrassen die veel te kort waren, maar wat wil je voor $2.

Eén keer had ik spek met eieren klaargemaakt als ontbijt, maar toen ik mij omdraaide was een kraai met een deel van het spek gaan vliegen, bastard!

Geregeld moesten we ook door creeks van ±80 cm diep rijden die de Gibb kruisten, want andere opties waren eer niet.

1 avond was er ook een maansverduistering, enkele dagen na deze in België, maar wanneer we ons omdraaiden zagen we in de verte bliksem en aan nog een andere kant een vallende sterren. 3 natuurfenomenen op dezelfde avond. Vallende sterren zou ik trouwens bijna elke avond zien.

Na de Kimberleys stopten we nog aan een gigantisch meer, waar 28000 krokodillen in zouden zwemmen. Het was veilig om te zwemmen, want het waren freshwaterkrokodillen. En deze eten alleen maar vis en zijn zelfs bang van mensen. De salties zijn heel andere koek en die eten alles. Dus namen we maar een verfrissende plons en uiteindelijk zagen we geen enkele krokodil.

Vlak voor Darwin passeerden we het dorp Katherine en dit zou de geboorteplaats zijn van Cadel Evans, de eerste Australische Tourwinnaar in 2012(?). Het was een Aboriginaltown en als ik mij niet vergis was Cadel ook afkomstig van een Aboriginalfamilie.

Na meer dan 3 wekenen meer dan 7000 km verder kwamen we net op tijd in Darwin aan. Veel heb ik niet gezien van Darwin, want ik moest mijn vlucht naar Sydney halen.

Maar ik heb een goede trip gehad, schitterende dingen gezien en veel mooie en leuke momenten beleefd.

En na meer dan 3 weken zal ik eindelijk nog eens in een deftig bed slapen.

Ciao!