Hi,

Tijdens het schrijven van dit verhaal, ben ik echt blij dat ik het nog kan vertellen. Het kon ook anders uitgedraaid hebben. Waarom? Dat lees je verderop in dit verhaal.

Vrijdag vertrok ik vroeg uit Sydney richting de Blue Mountains, 2u treinen. Dit National Parc dankt zijn naam aan de vele eucalyptusplanten die zich in de vallei bevinden. Deze zouden een blauwe mist uitschijnen, waardoor de vallei blauw oogt.

Ik ben geen bioloog, maar die planten heb ik niet gezien (het kan ook aan mij liggen), laat staan geroken - eucalyptus heeft toch een opvallende geur. Bijgevolg zag ik ook geen blauwe tint in het landschap, buiten de hemel dan natuurlijk. Is het een fabeltje of niet, je m'en fous.

Ik verbleef in Katoomba en maakte er 's namiddags een wandeling in de omgeving met ondermeer the 3 sisters en de Katoomba falls op mijn pad. The 3 sisters zijn eigenlijk niks meer dan 3 torens die uit de rotsen uitsteken ten gevolge van erosie en de invloed van wind. Het is dé attractie uit de omgeving, maar voor mij niet meer dan 3 rotsen, die ze hebben weten uit te bouwen tot een toeristische trekpleister. Ferm overrated dus. De watervallen waren dan wel weer de moeite.

Ik overnachtte in het YHA hostel en lag op een kamer met een Australiër, maar wel een buitenbeentje. We gingen 's avonds samen gaan eten, alweer pizza, en ik liet hem vertellen. Het was nen babbelaar. Ik liet hem doen en deed soms alsof ik luisterde.

De volgende dag moest er eerst gewassen worden. Na bijna 2 weken mag dat wel eens. Ik was goed voorbereid en had tijdens mama's les alles opgeschreven. Je moet weten dat ik van zijn leven nog gewassen heb, handwas niet meegerekend. Een spannend moment dus. Het was 3$ en voor die prijs besloot ik alles in 1 machine te gooien in plaats van verschillende machines te draaien. Dit bespaart tijd en geld. Wollen kousen, handdoeken, t-shirts, all in 1.
Alles verliep goed en op het eerste zicht lijkt er niks verkleurd of gekrompen, yes! Ik hing buiten alles mooi uit en vertrok daarna naar Wentworth falls, 2 stations van Katoomba. Ik volgde de National Pass trail en je kon een zijsprong maken naar de Vera falls, 2u op en af, hetzelfde pad. Aan het begin van dit pad stond een bordje dat de trail niet altijd even makkelijk te vinden is en dat je zeker niet alleen mocht gaan. Jaja, dat zal wel, ik kan dit wel aan, dacht ik bij mezelf. Het eerste uur verliep alles goed, maar daarna vertroebelde het pad. Ik moest meer en meer zoeken om de weg te vinden en na een tijd besloot ik terug te keren, zonder Vera's watervallen te zien dus.

Maar dan gebeurde het: ik vond de weg echt niet meer terug, waar ik ook ging. In de verste verte niemand om me heen. Ik was ondertussen al een uur aan het zoeken. Op de koop toe begon het nog te regenen; donder, bliksem allemaal vlak boven mijn hoofd. Goed moment om in een bos te zitten dacht ik bij mezelf en mijn kleren hangen nog te drogen in het hostel. Ik besloot om iemand te bellen. Of neen, meteen het noodnummer - 000. Natuurlijk geen bereik.
Ik sloeg in paniek en er flitste vanalles door mijn hoofd:
-probeer rustig te blijven (dat lukte niet)
-in de films beginnen mensen elkaar op te eten om te overleven, maar ik was daar helemaal alleen
-PANIEK
-Zou ik hier moeten overnachten?
-Ik heb een gele T-shirt aan. Dat valt op. Misschien kunnen ze mij hiermee vinden. Maar niemand wist dat ik daar was.
-Wat was het laatste dat ik tegen Silke gezegd had?

Ik kan mij de tijd niet herrinneren dat ik zo in paniek was. Ik besloot mijn verstand te gebruiken en tegen de stroming van het water in terug omhoog te gaan, van steen naar steen springen. De schoenzool van mijn rechterschoen is ondertussen helemaal kapot en ik glijd uit. Tot aan mijn enkels in het water, mijn schoenen doorweekt. GODVERDOEME vloek ik luid, maar niemand kan mij horen. Ik moet ondertussen ook ferm kakken, waarschijnlijk van de angst. Ook dat nog, dacht ik.

Ik blijf verder omhoog klauteren en opeens zie ik een stenen trap. Yes, dacht ik, back on track. Ik volg het pad. Soms denk ik mij te herkennen, maar dan ook weer niet. Ik blijf het pad volgen tot ik een bordje zie. Ik zit blijkbaar op een totaal ander pad. Het kon mij gene zak schelen, ik was al blij dat ik terug op een juiste weg zat. Ik wandel verder en uiteindelijk kom ik iemand tegen, ik zal hem niet snel vergeten: een man met een grijze bolle hoed en een grijs fototoestel. Wat was ik blij dat ik iemand tegenkwam. Blijkbaar was het niet meer zo ver.

Uiteindelijk wandel ik verder naar de watervallen van Wentworth, maar die laat ik letterlijk links liggen. Ik moet nog altijd kakken en mijn sluitspier wordt ferm getraind. Ik ga mij toch weer niet tussen de bomen in het bos mij moeten neerhurken dacht ik. Uiteindelijk haal ik het. Oef!
Ik besluit om terug te keren naar de watervallen en geniet van een verfrissend badje. Het was ondertussen al 17u30.

Vervolgens kom ik een lokale vrouw tegen die hier vroeger als gids fungeerde en ik doe voor het eerst mijn verhaal.Blijkbaar heeft ze vroeger ook zoiets meegemaakt, op dezelfde plaats, ook met Belgen. Wat moet ze nu wel niet denken van de Belgen? Ik zeg haar dat ik mijn lesje wel geleerd heb. "Lessons learned", het deed mij terugdenken aan prof. D'Haeseleer, mijn prof van kernenergie, die dit vele malen gezegd heeft na de kernramp in Fukushima.
De Australische hoopt dat ik het meen en ze zegt dat ze mijn verhaal zal gebruiken voor andere ongelovige Thomassen. Ik vraag haar nog voor een mooie, stevige wandelroute voor de dag erna en vervolgens splitsen onze wegen. Daarna moet ik nog een uur de Charles Darwin walk volgen.
Mama, kzal het niet meer doen.

's Avonds is er in Katoomba Oktoberfest en samen met mijn roommates, den Australiër en 2 Denen, gaab we er op af. 10$ dollar voor een vaas van 1 liter, maar je mag ze achteraf wel houden. Dat geef ik niet, dacht ik, dus pikte er ik maar één. Voor 15$ kreeg je een liter. Ik was verwonderd dat ze dat hier ook deden, maar aan de andere kant zitten er ook veel Duitsers in Australië. En ik wou altijd al eens naar München gaan.

Zondag trok ik naar Blackheath voor de Grand Canyon walk, op aangeven van de Australische vrouw. Een schitterende wandeling, stevig, maar bijlange niet zo belevenisvol als de dag ervoor, gelukkig maar. Ik heb mijn les geleerd en trek van elk plan dat ik tegenkom een foto.

's Avonds ga ik met de trein terug naar Sydney en verblijf er opnieuw in een ander hostel. Morgen, maandag, start mijn trip langs de oostkust pas echt. Een transportdag op de bus, eerst naar Newcastle, met Port Stephens als bestemming.

Een rustige dag dus, waar ik met mijn voeten omhoog zal liggen. Ze verdienen ook rust, want ze hebben een ganse dag in natte schoenen gezeten van de dag ervoor.

Ik heb ondertussen ook afscheid genomen van mijn wandelschoenen. Beide zolen waren kapot. Ik zal ze missen want ze brachten mij o.a. door het Aladaglargebergte in Turkije, naar de top van Col de Bavella in Corsica, Omloop Kluisbergen, de dodentocht en naar de Thorung-La pas in de Anapurna.
Ik besluit om niet onmiddellijk nieuwe te kopen - ik heb ze de eerste weken toch niet nodig -, zodat ik wat meer plaats heb.

Mijn vaas van Oktoberfest heb ik ook moeten achterlaten in het hostel. Ik kan ze moeilijk nog 6 maanden meezeulen. Damn, wat een mooie souvenir zou dat geweest zijn!

Nog een interessant weetje om af te sluiten: jullie draaien de klok een uur terug, in Australië draaiden ze de week voor ik toekwam een uur door, naar het zomeruur. Het tijdsverschil gaat zo van 9u naar 10u. Gelukkig dat ons papa een berichtje gestuurd heeft, of ik zou het nog nooit weten.

Cheers!