Hi,

Bij mijn aankomst in Launceston, in Tassie, werd ik opgewacht door Geoff, de man die ik in Syndney ontmoette, weet je nog?

Nadat ik hem ontmoette heeft hij mij geholpen bij de inschrijving van de Overland Track, een zesdaagse trektocht. Ik schreef mij hiervoor een maand op voorhand in, wat al heel nipt is. Per dag mogen er slechts 34 mensen starten en alle dagen erna in december en januari waren toen al volboekt. De eerste vrije dag was 12 december, vandaar dat ik op het laatste van de oostkust alles snel snel moest doen, want mijn vlucht was reeds de 11e.

De Overland Track zou tot de top 10 van mooiste trektochten ter wereld behoren. De trektocht gaat van Cradle Mountain tot Lake St. Clair over 80 km. Tijdens deze tocht ben je verplicht alles mee te zeulen, dat wil zeggen: eten voor de ganse periode, kleren, slaapzak, je afval, een tent, etc.

Aan elke post zijn er hutten, maar het is niet gegarandeerd dat er bedden beschikbaar zijn. Vandaar datiedereen verplicht isom een tent mee te zeulen.

Samen met Geoff gingen we naar een kampeerwinkel waar ik een tent, kookmateriaal en brandalcohol huurde. Daarna gingen we voedsel kopen voor de ganse periode.

Geoff leeft op een farm enkele kilometers buiten Launceston. Hij heeft er koeien, schapen, kippen en kweekt zijn eigen groenten, zalig toch.

's Avonds bereidde hij een avondmaal voor mij terwijl ik mijn rugzak aan het pakken was voor daags nadien en ik bleef bij hem overnachten. Mijn trekzak woog 25kg om mee te starten, wat veel is. Mijn kleren en ander gerief die ik niet dacht nodig hebben tijdens de tocht mocht ik in zijn huis achterlaten, anders zou deze tocht voor mij onmogelijk geweest zijn.

Twee dagen voor ik naar Tassie vloog, ben ik nog snel een paar wandelschoenen gaan kopen in Cairns, want mijn vorige waren helemaal kapot van tijdens mijn wandelingen in de Blue Mountains.

De volgende ochtend stond mijn ontbijt en vervolgens bracht hij mij naar de start. Hij wandelde een halve dag met me mee en daarna was ik op mijn eigen aangewezen.

Kort nadat hij weg was stapte ik van de route voor een side walk naar Cradle Mountain. Een berg die meer klimmen en klauteren was dan wandelen. Mijn trekzak had ik aan de voet gedropt, want deze meenemen op de berg is gewoonweg onmogelijk.

Toen ik bijna op de top was, passeerde ik een andere duo dat al aan het dalen was. Ik hoorde ze Nederlands praten en sprak ze aan. Wat volgde was niet normaal:

Het meisje vroeg me: "Ben jij toevallig een badmintonspeler? Ik denk dat ik jou stem herken"

Ik zeg: "Ja, dat klopt"

Net op het moment dat ik dat zeg neemt zij haar bril af en herken ik haar: "AMY!' roep ik. Ik zet mijn bril ook af en dan herkent zij mij ook. Met Amy ben ik, ik denk, 7 jaar geleden nog op badmintonkamp geweest in het Kluisbos.

Zij deed samen met nog 2 andere gasten, 2 doctoraatstudenten chemie aan de KU Leuven, ook de Overland Track. Net op dezelfde dag zijn zij 1 van die 33 andere deelnemers. En dan kom ik hen tegen op een sidewalk van de normale route. Kan het nog toevalliger zijn...

Eenmaal terug beneden wachten ze mij op en wandelen we samen verder tot aan de eerste hut: Waterfall Valley. Daar aangekomen zien we dat er nog plaatsen in de hut vrij zijn en dat we onze eigen tent dus niet hoeven op te zetten. Chance!

's Avonds kookt ieder zijn eigenpotje en tegen 21u ligt iedereen plat. In de hut is er niks van elektriciteit, dus geen verlichting en alles is er heel basic.

De volgende dagen trek ik samen met hen verder en maken we heel wat side walks met o.a. Mount Bluff, Old Pelion Hut, Lake Will en Mount Ossa. Mount Ossa is met 1 617m het hoogste punt van Tasmanie. Ik stond er letterlijk op de hoogste rotsblok van het eiland, zalig!

Het landschap is ook heel divers. De eerste dag was het vooral heuvelachtig, de tweede dag waren er veel open gebieden en de derde dag stapten we continu in een bos. De verdere dagen waren telkens een mengeling van vanalles, dus veel variatie.

Wanneer we toekwamen aan de hut doken we meestal in de rivier of het meer. Berekoud, echt iets voor ijsberen! Met dat we 6 dagen niet konden douchen, moesten we wel op deze manier wassen.

Overdag hadden we telkens goed weer, niet meer de 30 graden van in Australie, maar toch nog steeds 20 graden. 's Nachts koelde het wel een flink stuk af en was het koud. Mijn thermische slaapzak is daar normaal tegen bestand, maar doordat hij al 2 maanden opgevouwen zit in mijn trekrugzak is hij zijn textuur en bijgevolg zijn thermische isolatie kwijt. Ik sliep dan maar met mijn kleren aan en had het nog steeds niet warm. Daarnaast had ik ook geen slaapmatje mee. Ik dacht wel 6 nachten te kunnen overleven opeen hardere ondergrond, maar viel dat efkes tegen man! De slaapplaatsen bestonden uit houten planken waarop je je kon installeren, beenhard! Ik heb dus nooit echt deftig geslapen.

Uiteindelijk konden we op elke plaats in een hut slapen en hoefden we dus nooit onze tent op te zetten.

De dagen bestonden gemiddeld uit 7 uren wandelen, onverhard en met een zware rugzak die weliswaar lichter werd naarmate we verder kwamen. Tot aan Lake St. Clair worden er 6 dagen gerekend. Daarna kan je nog een extra dagwandelen (17,5 km) langs het meer om aan de finish te geraken, maar de meeste mensen nemen daar de ferry. Niet voor ons: wij bleven wandelen.

Dit betekent dat het 7 dagen zouden wandelen, maar uiteindelijk deden we het toch in 6 dagen, doordat we de vijfde dag 2 etappes deden.

Moe, maar voldaan bereikten we toch de finish en aten we onmiddellijk een stevige hamburger met frieten. Uiteindelijk stapten we alles samen 100 km en werd er heel wat gelachen met uitspraken:

Oooee peke (hoeveel keer dat de Seger dat niet gezegd heeft!)

Do you want to play a game

Kben choco

Na onze aankomst in het visitors centre van Lake St. Clair moesten we nog naar Hobart, 200 km verderop. We besloten te liften, 2 groepjes van 2. En dit ging heel vlotjes, easy peasy. In minder dan 3u stonden we in het centrum van Hobart.

We hadden 3 lifts nodig: Een koppel uit Queensland, een Ier en een Frans koppel. Nooit moesten we langer dan 2 minuten wachten.

Maar na de eerste lift gebeurde er iets heel stoms, doms, dwaas, hoe je het ook moet noemen. Ik ben nog altijd kwaad op mezelf als ik eraan terugdenk. Het gebeurde net als in een film. Toen onze eerste lift ons afzette en wegreed, besefte ik het meteen: mijn gsm lag nog op de achterbank. Ze waren echt net de hoek om. Later hoopte ik dat ze nog naar een nummer in mijn telefoonlijst zouden bellen, maar dat is dusniet gebeurd. Ik ben mijn gsm dus kwijt!

In Hobart bleef ik nog 2 dagen samen met Amy, Stijn en Seger, alvorens zij terugvlogen naar Melbourne. Ze zijn hier voor een trouw in Sydney, ergens in januari, en besloten om ondertussen 6 weken in Australie rond te trekken. Gelijk hebben ze!

Hobart is een heel kleine stad en in 1 dag ben je door het centrum. Ongelooflijk eigenlijk dat het de hoofdstad van Tasmanie is. Het telt 150 000 inwoners (In Tasmanie leven er 800 000 mensen). Het is qua grootte vergelijkbaar met Leuven, met een echt stadscentrum en daarbuiten veel suburbs.

Ze zijn hier aan de haven ook alles aan het voorbereiden voor de jaarlijkse Sydney to Hobart zeilrace, die op 26 december start in Sydney. Normaal komen ze de 28ste of 29ste aan in Hobart en dit gaat gepaard met een heel groot feest dat een volle week duurt.

Ondertussen ben ik aan het wachten op mijn bus richting Huonville, 40km van Hobart, waar ik vanaf morgen voor 3 weken aan de slag ga op een farm voor fruitpluk. Volgens verschillende bronnen heb ik gehoord dat je daar goed geld kan verdienen. Het was nog niet per se nodig, maar hier was de ideale plaats, dus pik ik dat maar mee.

Ze plukken heel veel soorten fruit, maar nu zou het het seizoen van de kersen zijn. En dat zou de beste/gemakkelijkste/efficientste fruit zijn om te plukken. We'll see!