Hi,

Mijn tijd op Van Diemen's eiland zit er op en er is weer heel wat gebeurd. Te veel om allemaal te vermelden, maar ik probeer jullie de belangrijkste zaken mee te geven.

Het werk, cherry picking, was dubbel. Enerzijds een goede job, met heel veel leuke mensen. Maar anderzijds was er ook de regen. En laat dat net hetgene zijn dat kersen niet nodig hebben. Regen zorgt voor barsten en nadien rotting van de kersen. Het zou de eerste keer in meer dan 100 jaar zijn dat het zoveel regent hier tijdens de zomer, net nu ik hier ben.

Door de regen konden we 5 dagen niet werken en nadien waren er veel rotte kersen, die je niet kon plukken en bijgevolg eerst moest checken alvorens in je lug te deponeren. Dat resulteert in tijdsverlies en dus minder opbrengst.

We werkten telkens van 7 tot 16u. Je kon een break nemen wanneer je wou, maar dat deden Chris en ik niet, zelfs niet om een slok te drinken, alleen maar tijdsverlies.

Na het werk was er altijd wel iets te doen. Vervelen deden we ons nooit en de tijd vloog altijd razendsnel, ongelooflijk!

We gingen naar het strand, testten de opblaasbare kano die Chris gekregen had, gingen vissen, probeerden een vogelbekdier te spotten, verdienden een centje bij met gardening, maakten cake, pizza of pannekoeken en gingen wallibies schieten. En tussendoor moesten we af en toe nog eens in de bib zien te geraken om het thuisfront op de hoogte te houden.

Een vogelbekdier (platypus) spotten zou hier eenvoudig zijn, maar toch slaagde er ik niet in om 1 te zien. We gingen 2x 1u kijken, maar zonder resultaat.

1 avond gingen we wallibies jagen, in het gezelschap van een echte jager. We wachtten tot het donker was en dan sprongen we de pick up in en doken we de velden in.

Wallibies zijn eigenlijk heel domme beesten. Ze komen naar het licht toe en 1 maal in het licht blijven ze staan, omdat ze verblind zijn. Een makkelijk doelwit dus. Iedereen schoot minstens 1 wallibie, maar ik slaagde er niet in het beest te vinden door de lens, jammer ik had er graag ook minstens 1raak getroffen.

Je moet weten dat wallibies de ergste nachtmerrie zijn voor farmers. Ze eten alleen maar gras en verorberen zo het voedsel vam de koeien. 6 wallibies eten de hoeveelheid van 1 koe.

We gingen 3u jagen en schoten 30 stuks. 1 keer geraakt renden we het veld in, grepen hem bij zijn staart en zwierden hem de pick-up in. Indien hij dan alsnog bewoog, stampten we op zijn hoofd (ik kon dit niet), want de jager zei echt letterlijk: "I don't spend a bullet on that bastard". Gaia moest het weten!

Na het jagen zat het er nog niet op. We sorteerden de dieren op geslacht, want enkel de vrouwtjes zijn goed om op te eten. We troffen ook een babywallibie en een zwangere moeder.

Eenmaal dit gedaan, konden we beginnen met de dissectie: beide poten werden elk onder een voet gezet, de buik werd open gesneden, het vel werd losgemaakt, kop en romp werden afgesneden en maag en darmen werden uitgehaald. Ook ik deed het, en het beest voelde warm vanbinnen. Pas nu besef ik hoe het vlees dat je op je bord krijgt daar terecht komt. Tegen 2u lagen we in ons nest en om 5u mochten we er weeral uit om te gaan plukken. De volgende dag aten we het vlees op de barbeque. Het heeft een lange tijd nodig om gaar te worden, anders is met redelijk taai.

Toen het werk stil lag vanwege de regen, trokken we met zijn zevenen de ferry op voor 2 dagen Bruni Island. Ook daar was het weer verre van ideaal, maar we maakten er het beste van. Ik reed met Chris zijn auto, die niet mee was. We zagen er witte (aboriginals denk ik) wallibies. Normaal kun je er ook penguins spotten, maar zagen ze niet. Dus bootsten we ze zelf maar na, door als idioten over het strand te trappelen.

's Avonds sliepen we in tenten en het weer was verschrikkelijk: regen, storm en bijgevolg ijskoud, but we survived.

Dat had ook helemaal anders kunnen zijn. Tijdens het koken monteerde ik de gasfles aan de kookset, maar ik kreeg er geen vlam uit. Op den duur rook het er volledig naar gas, maar geen vuur. Tot... Opeens stond alles in vuur en vlam. De vlammen kwamen bijna een meter hoog en de kookset en de draad van de gasfles stonden in brand. Ik slaagde er in de gasfles toe te draaien, maar de vlammen bleven. Ik goot er 5 liter water over, zonder succes. Normaal zou je dan zo snel en ver als je kan moeten weglopen, explosiegevaar weet je wel, maar die reflex kwam niet in me op. Samen met de anderen rukten we gras en aarde uit de grond en gooiden het op het vuur. Eindelijk, het vuur was gedoofd. Van een bijna doodservaring gesproken, again! Achteraf zou blijken dat ik de buis niet goed aan de kookset bevestigd heb, waardoor er gas weglekte in de lucht. Eind goed, al goed!

Dat we druk bezig zijn en bijgevolg moe zijn, getuigt volgende anekdote: op een avond wou ik met Chris naar een film kijken. Chris was nog aan het eten en ik zei hem dat ik even op mijn bed zou gaan liggen tot hij klaar was. Maar... ik viel met al mijn kleren aan in slaap. Toen ik om 23u wakker werd, brandde het licht nog en lag Chris ook met zijn kleren aan op zijn bed te slapen. Geen film dus die avond. We zijn dus toch veel meer moe dan we denken.

Een andere avond keken we dan toch naar een film: Into the wild. Een film die elke backpacker moét gezien hebben over een pasafgestudeerde gast die, zonder zijn ouders te verwittigen, plots op zijn eentje de wereld intrekt om zijn droom te bereiken: Alaska. De film is waargebeurd en ik herken er heel veel van mezelf in, weliswaar niet zo extreem. Een echte aanrader! Met een stuk zelfgemaakte pizza een goeie film zien, zalig!

9 januari verhuisden we van onze van in het hostel naar een sharehouse, waar we met 2 een huisje deelden met eigen keuken en badkamer en bijgevolg nog eens heel goedkoop was ook. Maar dat verliep niet zonder slag of stoot.

In het hostel kregen we onze waarborg van 200$, wat extreem veel is voor een waarborg in een hostel, niet terug om een reden die helemaal niet correct was. Daarom stapten we naar de politie maar die konden (lees: wou) niks doen. Dus gingen we het maar hogerop zoeken: we contacteerden de overheid en ABC, de nationale televisiezender, vergelijkbaar met de VRT in België. Met een aangetekende brief slaagden we er na veel discussie uiteindelijk toch in om onze waarborg terug te krijgen. En wij waren lang niet de enigen! Tijdens het liften hadden we al van verschillende mensen gehoord dat ze een slechte reputatie heeft en dat ze je alleen maar geld afript. We kunnen dit nu alleen maar bevestigen!

Nadien trokken we dus zoals gezegd naar ons sharehouse en dat was echt ideaal. Heel basic, maar alles wat we nodig hadden. Niet dat we daar veel waren, want we sliepen en aten er alleen maar.

Ondertussen is ook mijn haar eens geknipt. Dat mocht wel eens na 3 maanden. Ik liet het doen door een andere backpacker, maar die had dat van zijn leven nog gedaan. Ik zei haar dat ze mocht doen wat ze wou. Eerst wou ze het kleuren, maar daartegen stelde ik mijn veto. Uiteindelijk maakte ze er een coupe spécial van en ik moet haar zeggen: het mag gezien worden. Het resultaat is te bewonderen op de foto's.

Moesten er mensen zijn die zich afvragen of ik wel voldoende gezond eet, dan kan ik heel snel jullie twijfels wegnemen: Ik eet heel veel fruit, vooral aardbeien en kersen :D. Tijdens het plukken is het namelijk heel verleidelijk om er een paar binnen te spelen.

De laatste 3 dagen van mijn verblijf op Tasmanië gebruikte ik om de oostkust te verkennen. Op Gumtree zag ik dat 2 Franse meisjes dit ook wilden doen dus trokken we er samen op uit. Ik kon gratis een auto lenen van de eigenaar van het sharehouse, maar er was iets niet koosjes aan. Wat, dat kan ik jullie hier niet vertellen.

De eerste dag trokken we naar Port Arthur, werelderfgoed omwille van de vele veroordeelden die daar hun tijd doorbrachten. Veroordeelden van Groot-Brittanië werden hierheen gebracht, die 4 tot 10 maanden onderweg waren op een boot, omwille van de moeilijkheidsgraad te ontsnappen: rond om rond geven door water en met de rest van Tasmanië verbonden via een smalle nek.

s' Avonds kampeerden we en ik gebruikte opnieuw de kookset met het gas. Chris had mij vooraf getoond hoe het moest, en alles verliep vlekkeloos deze keer.

De volgende dag wilden de Franse meisjes terugkeerden, dus dropte ik hen en liften zij teruf. Niet dat we ruzie hadden ofzo. Integendeel, we kwamen goed overeen, maar voor hen kwam het toch wat duurder uit dan gedacht.

Dus trok ik de tweede dag maar alleen verder, geen probleem voor mij, richting Wineglass Bay. Een prachtige locatie met een al even schitterend nationaal park. Je kan er makkelijk 3, 4 dagen doorbrengen, maar die tijd had ik niet. Ik maakte een stevige wandeling en 's avonds voor ik naar de camping trol, nam ik nog snel een plons in zee, zalig!

De camping was gelegen langs de kustlijn, eveneens op een prachtige spot.

De dag nadien trok ik terug richting 'home' en stopte ik links en rechts nog een paar keren. De oostkust is really amazing, met voorsprong mooier dan deze van het mainland. Bijna 800 km later, echt vlak voor ik terug was, gebeurde er nog iets vreemds: terwijl ik aan het rijden was, viel plotseling, zonder enige aanleiding, de achteruitkijkspiegel naar beneden. Lang geleden had ons mama met de Ford Fiësta exact hetzelfde meegemaakt, maar deze keer was er geen tweede Sam om hem op te houden.

Tijdens mijn afwezigheid werkten de andere gasten verder in de tuin van de eigenaars van de sharehouses. Tijdens het opruimen stootte 1 van de gasten plots op een 1 meter lange tijgerslang, de op 2 na meest dodelijke slang ter wereld, terwijl hij met zijn handen aan het kruien was in de grond. Het had even goed mij kunnen overkomen!

Maar, zoals altijd: no worries! Met een bijl werd de kop er letterlijk afgekapt. De guys verwijderden daarna het vel, maag inclusief 2 muizen en ingewanden en aten het 's avonds op op de barbeque.

Na al deze belevenissen was het gisterenavond tijd om afscheid te nemen. Aan deze schitterende tijd, mijn beste tot dusver in Australië - niet dat de rest slecht was, maar dit was gewoon af - moest jammer genoeg een einde komen. We maakten samen een compilatievideo en spendeerden de laatste avond samwn met foto's nemen en leuke herrinneringen boven te halen.

Mijn tijd hier is over en de volgende bestemming heet Melbourne. Ik vlieg 's morgens en 's avonds ga ik naar de Australian Open Tennis zien, kwartfinales. Ik heb geen idee welke matchen laat staan dat ik weet wie nog in het tornooi zit.

Voor accommodatie ga ik couch surfing uitproberen. Ik heb het nog nooit gedaan, but we'll see. Ik kan terecht bij een fast van Sri Lanka die hier studeert.

Tussendoor heb ik nog iets meegemaakt met mijn gsm en portefeuille. Niet zo prettig, but that's life. Toen we van de cherry farm terugfietsten naar ons sharehouse was mijn gsm uit mijn broekzak gevallen. Ik had het pas door toen we in ons huisje waren en ik trok onmiddellijk terug om hem te gaan zoeken. Toen ik bijna aan de farm was zag ik hem liggen langs de kant van de straat. Yes, dacht ik, tot ik hem uit mijn hoesje haalde: het scherm helemaal verbrijzeld en de kleuren zijn ook niet wat ze moeten zijn. Gefrustreerd fietste ik terug en at ik de rest van onze pizza. Opeens dacht ik: waar is mijn portefeuille? Ik begon overal te zoeken, maar kon hem nergens vinden. Met zijn vijven zijn we teruggereden naar de farm, niks te zien langs de straat. We hebben alle lijnen afgezocht waar we die dag geplukt hebben, maar niks gevonden.

2 dagen later kwam de supervisor 's morgens toe met de melding dat hij een portefeuille gevonden had op de parking van de farm. Den dezen immens blij en zo toch eind goed, al goed!

Voila, mijn verhaal in Tassie zit er op. We ruilen het platteland in voor het stadsleven van Melbourne, hopelijk met evenveel plezier!

See you!