Een week Melbourne was meer dan genoeg voor mij. Er was wel veel straattheater en ik ging nog naar de pengiunparade zien - waarbij deze vogels na zonsondergang uit het water komen en in hun nest kruipen -, maar daarna had ik het wel gehad. Ik ben geen stadsmens en zal het wellicht nooit worden. Geef mij maar de countryside.

Ik was al een paar dagen aan het uitkijken naar travel mates om de Great Ocean Road - de drukste weg langs de kust vanwege alle toeristen die deze weg tussen Melbourne willen afleggen - te doen en zo kosten te delen, maar er is 1 groot probleem: er zijn meer mensen zoals mij, die op zoek zijn naar een auto, in vergelijking met gasten die effectief een auto hebben.

Tussendoor bracht ik heel wat tijd door in de fitness, zwembad, sauna en jacuzzi.

Na 3 dagen zonder succes, besloot ik het heft zelf in handen te nemen en een auto te huren, waarna andere mensen maar moeten replyen. En dat werd mijn geluk: ik contacteerde een verhuurder, maar die had geen wagens meer. Maar hij wist er ook bij te vertellen dat er daags voordien een andere backpacker de laatste wagen gehuurd had en dat die nog op zoek was naar travel buddies. Bingo!

Zo trok ik de volgende dag op road trip met Ross, een Brit, en een Zweeds koppel. In de auto was alle kampeermateriaal voorzien.

Onderweg stopten we aan watervallen, stranden, uitzichtpunten, regenwoud, maakten we wandelingen en zo veel meer. We spotten koala's, kangoeroes, wallibies en nog meer wildlife. We moesten zelfs eens stoppen om een familie emu's te laten oversteken.

Dag 3 van de GOR was het hoogtepunt, met de wereldbekende 12 apostelen - hoewel het er maar 7 zijn -, de hoge rotsen die voor het strand hoog boven het water uitsteken. Dé attractie op deze route en dus immens veel volk om de schitterende zonsondergang mee te maken. Verder zagen we scheepswrakken en heel wat vuurtorens.

Voor camping gingen we altijd op zoek naar gratis campings en in 8 dagen betaalden we maar 1x voor camping.

Op het einde van de GOR, na 4 dagen, namen we afscheid van Jacob en Matilda. Dus trok ik met Ross alleen verder, richting Grampians NP, een heel bekend national park vanwege Aboriginalverleden. We kregen er een initiatie didgeridoo en deden er heel wat schitterende wandelingen en namen geregeld een duikje wanneer we een waterloop zagen.

We gebruikten de huurauto voor 11 dagen, maar betaalden uiteindelijk maar voor 7,5 dagen. In de Grampians hadden we een platte batterij. We konden dit verhelpen door hem opnieuw op te laden met een remote batterij. De volgende dag hadden we hetzelfde probleem maar nu konden we dit niet zelf oplossen. Een servicemecanicien kwam om de batterij op te laden, maar voor het zekerste trokken we toch naar de garage voor een grondige controle. Daar bleek dat de batterij constant 9 ampère levert, zelfs wanneer we dachten dat alle verbruikers afgeschakeld waren. Bleek dat er continu een relais ongewenst schakelde voor de zetelpositie van de chauffeur. Overdag was dit nog niet zo'n probleem, omdat de batterij kon laden, maar 's nachts liep ze natuurlijk helemaal leeg. Na een halve dag verloren te hebben, kregen we 2 dagen bonus van de verhuurmaatschappij plus een extra dag die hij vergeten aan te rekenen was.

Met deze bonusdagen trokken we verder richting een nieuwe staat: Southern Australia. Vlakbij de grens met de staat Victoria, van waar we kwamen, sloegen we onze tenten op in Adelaide een dorp met een heel toepasselijke naam; Bordertown. We sliepen werkelijk langs de highway, op zo'n 20m van de weg. Er passeerden heel wat vrachtwagens, vanwege farming in de regio en dat had gevolgen voorol onze slaapkwaliteit. Maar het uitzicht de volgende morgen maakte veel goed: zicht op een weide met schapen en de zon die aan het opkomen is. Meer moet dat niet zijn.

Omdat we een paar bonusdagen voor de auto hadden, besloten we eerst af te slaan richting Kangaroo Island, alvorens ons naar Adelaide te begeven. De ferry naar het eiland was heel duur en veel backpackers kwamen we niet tegen. Ik had de eer om de auto op de ferry te parkeren en dat is geen evidentie. Als puzzelstukken probeert men alle auto's op de boot te laten passen, met als gevolg dat je aan weerszijden amper 5 centimeter marge hebt. Gelukkig werd ik goed gecoacht door de verantwoordelijken.

De dag erna proefden we honing en gin, reden we heel wat rond en stopten we af en toe eens voor een uitzicht. Kortom, een redelijk passieve dag. 's Avonds kampeerden we op de enige gratis campingspot op het eiland: in een hoekje achter een hotel. Ik voelde mij op dat moment pas écht op een uithoek van de wereld.

's Anderendaags deden we een wandeling in een nieuwe poging om een vogelbekdier (platypus) te spotten. Iets wat mij in Tasmanië niet gelukt was.

We kwamen een aantal pools tegcen en aan de luchtbellen die aan het oppevlak te voorschijn kwamen, wisten we dat ze er waren. Maar opnieuw zagen we er geen. Het blijven heel schuwe beesten.

Daarna zagen we een heel kolonie otters en in de vooravond besloot ik een frisse duik te nemen in de zee. Het was immers bijna 40 graden. Het water was helder en van een local kreeg ik snorkelmateriaal aangeboden. Ik zag niet heel veel en na een tijdje besloot ik uit het water te gaan. Op de pier stonden ondertussen een handvol mensen aandachtig naar iets te staren. Bleek het een ±1,4m lange haai te zijn. Volgens hen kwam hij mijn richting uit en ik had helemaal niks door. 2 vissers gooiden hun lijn uit en slaagden er in om hem letterlijk aan de haak te slaan. Niet dat het levensgevaarlijk was, maar ik zou toch ferm verschoten hebben als ik hem onder water tegenkomen.

De vissers sleurden hem met veel moeite naar het strand en door een stevige rotsblok een aantal keren op zijn hoofd te slaan, werd hij vakkundig afgemaakt. Vervolgens sneden ze hem open en vonden een embrweetHet eetbare gedeelte van de vis namen ze mee en vermoedelijk kunnen ze hier wel een paar weken weg mee.

Op dezelfde plaats zagen we later ook een dolfijn en er zouden ook een aantal stingrays (soort rog) gespot zijn.

Kortom, Kangaroo Island was een duur tripje voor wat het waard was. Er waren geen dingen die je elders niet kan zien of doen. Het was de moeite, maar niet tegen die prjs.

Zondagmorgen verlieten we het eiland opnieuw met de ferry. Deze keer stonden er 5 konvooien vol geladen met koeien op, ik schat zo'n 300-400 koeien alles bij elkaar. Onze bestemming was Adelaide, maar we hadden 1 groot probleem : we hadden geen flauw idee waar we konden slapen komende nacht. In Adelaide was het Fringe festival aan de gang en die dag stond ook een wedstrijd van de wereldbeker cricket op het programma in Adelaide: Pakistan - India, een topmatch. Gevolg: werkelijk alles was volzet en we hebben alle opties geprobeerd: hostels, B&B's, couchsurfing, via via contacten, een motel, een hotel. Niks. Maar wij moesten echt in Adelaide zijn om de auto terug te geven. Best een raar gevoel om naar een stad te trekken wetende dat het quasi onmogelijk is om ergens de nacht te kunnen doorbrengen.

Meer dan 2000 km later sinds onze start in Melbourne arriveerden we in Adelaide en probeerden we nog een aantal dingen, maar niks. Tot er als het ware een wit konijn uit onze hoed getoverd werd. We kregen een berichtje van de autoverhuurder dat we eventueel toch de auto een dag langer konden huren. Dat deden we meteen want de auto bevat tenten en dus konden we naar een camping trekken. En zo hebben we toch een slaapplaats kunnen versieren, tegen een relatief dure prijs voor een overnachting in een tent, maar beter dat dan niks.

Nog een weetje: is het jullie nog niet opgevallen dat er heel wat atypische Engelse woorden gebruikt worden, voor bijvoorbeeld dieren, zoals kangoeroe, wallabie, wombat en dergelijke?

Eigenlijk is kangoeroe een Aboriginal woord en betekent het: "Ik weet het niet". Echt waar!

Hoe komt dat nu? Een blanke vroeg ooit aan een Aboriginal: "Wat is dat daar?" (duidende op een kangoeroe), waar op de Aboriginal antwoordde: "Kangoeroe", bedoelende: 'ik weet het niet' in Aboriginaltaal.